Głównym założeniem jest kształtowanie społeczeństwa obywatelskiego w społecznościach lokalnych poprzez inwestowanie w kapitał ludzki i społeczny, co na równi z kapitałem finansowym, jest podstawą rozwoju lokalnego. Budowanie związków miedzy ludźmi, wzajemnego zaufania i zaangażowania w sprawy wspólnoty, realizujące nowoczesne myślenie patriotyczne, odbywa się poprzez animację życia kulturalnego w sferze teatru.

   „Wyżyna Teatralna” ma charakter spotkań najciekawszych teatrów zarówno z terenu województwa lubelskiego jak i z pozostałych regionów Polski, oprócz prezentacji scenicznych prowadzone będą warsztaty dla instruktorów i uczestników festiwalu, ponadto przewidujemy liczne niespodzianki i wypoczynek w klimacie teatru.

---

 Osobowości Wyżyny Teatralnej 2011

---

 MISTRZ

Henryk Kowalczyk

        Twórca autorskiego Teatru Scena 6, który przetrwał ponad ćwierć wieku i do dziś uważany jest jako jeden z najważniejszych w lubelskiej alternatywie. Henryk Kowalczyk jest reżyserem między innymi takich przedstawień jak: „Zesłani do raju”, „ Psalmy”, „Wiosna Ludów” czy „Heretycka symfonia”. W poszukiwaniu  pełniejszego i sprawniejszego funkcjonowania artystycznego w realiach nowej codzienności H. Kowalczyk powołuje do życia Fundację Sztuki im. Brunona Schulza. Przed kilku laty H. Kowalczyk organizuje w Lublinie (przy Wojewódzkim Ośrodku Kultury) „Festiwal Teatrów Niewielkich” – ogólnopolski przegląd monodramów. Pomysłodawca i organizator I  edycji Wyżyny Teatralnej w Kopinie w 2008r. W trakcie "Wyżyny Teatralnej" poprowadzi warsztaty z Instruktorami.

Adam Sokolnicki

        Absolwent UMCS Lublin oraz Instruktorskiego Kursu Kwalifikacyjnego z dziedziny teatru. Instruktor teatralny, pedagog, wychowawca trudnej młodzieży, animator kultury, konferansjer, laureat konkursów poetyckich, społecznik. Od lat związany z Wyżyną Teatralną. W tym roku zaprezentuje monodram autorski wyreżyserowany przez siebie pt. "Cafe Nadzieja" oraz poprowadzi warsztaty teatralne dla najmłodszych uczestników festiwalu.

---

 Teatry i Spektakle 

---

Mikołaj Grabowski
– AUDIENCJA II –

Fot. Piotr Droździk

         "Audiencja II" Bogusława Schaeffera jest swoistym monodramatem po raz pierwszy wykonanym w czerwcu 1969 r. w BWA w Krakowie na koncercie zespołu MW2 przez Mikołaja Grabowskiego jedynego do tej pory wykonawcy tego utworu. Ten dedykowany wykonawcy uwór jest wykładem o muzyce przerywanym epizodem sennym. Jest to utwór specyficznie schaefferowski. Polega bowiem na budowaniu, tworzeniu go w trakcie jego trwania, stąd dużą rolę odgrywa element improwizacji. Utwór ten zanim dotarł do publiczności teatralnej był prezentowany na koncertach dla publiczności przybyłej, aby posłuchać muzyki. Ta schaefferowska prowokacja, aby spragnionym muzyki opowiedzieć o niej, odbywa się w wersji teatralnej w sposób podobnie prowokacyjny. Widz musi być czynnym uczestnikiem zdarzenia.

Reżyseria: Mikołaj Grabowski
Wykonanie: Mikołaj Grabowski

 Źródło: www.grabowscy.com

 Przemysław Gąsiorowicz
– GOMBROTYPY –

 

Monodram w wykonaniu Przemysława Gąsiorowicza oparty na fragmentach utworów: „Ferdydurke”, „Ślub”, „Kosmos”, „Operetka”, „Historia”, „Dziennik” - Witolda Gombrowicza.

         Spektakl jest skonstruowany z monologów ośmiu diametralnie różnych od siebie postaci. Pojawiają się: Urzędnik bankowy („Kosmos”), Ojciec („Ślub”), Belfer („Ferdydurke”), Dyktator Mody, Arystokrata, („Operetka”), Witold („Historia”) i Henryk („Ślub”). Całość kończy się krótkim monologiem zaczerpniętym z „Ferdydurke” i „Dziennika”, traktującym o Formie determinującej życie każdego z nas, który jest dopełnieniem i pointą spektaklu. Monodram ten łamie klasyczny podział na scenę i widownię: niektóre z postaci wchodzą w bezpośrednie relacje z poszczególnymi widzami.

FESTIWALE I NAGRODY:

 

      Możliwość wcielana się w postać Złodziejki daje mi wiele satysfakcji a przy tym ogromną radość. Bo to kobieta niezwykła. Skonstruowana w taki sposób, aby igrać z publicznością. W wygłaszanym przez siebie monologu opowiada różne historie, najczęściej jednak powraca pamięcią do czasów drugiej wojny światowej. Ale nie mów niczego wprost. Domyśl się człowieku kim jestem i co mogę dla Ciebie zrobić. Pomyśl, co w związku z tym Ty dajesz od siebie…

Teatr Plaster 
– Śmiertka –

Reżyseria /Scenariusz: Paweł Sroka 
Muzyka: Wiktor Marut
Scenografia/Światła: Paweł Sroka
Obsada: Monika Siara
Czas trwania: 30 min 

– Na zawsze –
Reżyseria/ Scenografia: Paweł Sroka
Scenariusz: Paweł Sroka, Monika Siara
Obsada: Monika Siara
Czas trwania: 20 min

 – Instrukcja obsługi –

Teatrzyk STRASZYDEŁKA
– I TO NIE JEST WAŻNE? –

       Jest spektaklem osnutym na tekście  „Małego Księcia” i myślach zasłyszanych. Chłopiec wędrujący przez krainę snu, wyobraźni i makrokosmosu … spotyka różne postaci w różnych sytuacjach. W tej podróży towarzyszy mu samotność, dziecięca naiwność, refleksyjny smuteczek, zadziwienie bądź zachwyt… Przesłaniem spektaklu jest zaproszenie do wspólnej wędrówki zarówno widza, który jest dzieckiem jak też dorosłego poszukującego w sobie … dziecka.

Teatr Ecce Homo
– Dramat zdaje się społeczny w dwóch dramatach Tinky Winky i Bingo –

 

 Reżyseria: Marcin Bortkiewicz

       "Dramat zdaje się społeczny w dwóch dramatach Tinky Winky i Bingo" - "Tinky Winky" to historia odwiedzin pracownika poradni psychologicznej Adriana Góraja (Karol Górski) w rodzinie alkoholików (Katarzyna Kluk i Michał Pustuła) wychowujących Jacusia (Marek Kantyka), dziecko zapatrzone w telewizyjne teletubisie. Jest to spektakl ponury, o patologicznym uzależnieniu od telewizji.

Reżyser używa tutaj ascetycznej scenografii, profesjonalnie dobrana muzyka i gra świateł. 

W "Bingo" jesteśmy w klinice prowadzonej przez doktora Adriana, który zajmuje się leczeniem Jacusia i uzależnionej od hazardu tytułowej Bingo tej roli Klaudyna Lewczuk). Terapeuta na przemian przymila się i fizycznie (dosłownie) torturuje dziewczynę. 

Bortkiewicz bardzo umiejętnie rozkłada akcenty. Obok scen drastycznych umieszcza sielankowe jak chociażby rodzące się uczucie między Jacusiem i Bingo.Jako wytrawny filmowiec odwołuje się do konstrukcji trochę jak u Lyncha. Unika tym samym pułapki łatwego dydaktyzmu. Czyni ze spektaklu coś w rodzaju okrutnej bajki. 

        Stowarzyszenie Artystyczne Teatr "Ecce Homo" powstał w 1996 roku z inicjatywy nieżyjącego już artysty plastyka, animatora kultury, dyrektora Państwowych Szkół Plastycznych - Tadeusza Maja. Od 2000 roku kieruje nim Anna Kantyka- Grela 

Do 2005r.teatr poruszał się głównie w formule performance, która łączyla wszelkie dziedziny sztuki (plastyka, muzyka, tekst i ruch) tworząc własną ekspresję i własny język artystyczny.

Teatr tworzą ludzie młodzi - uczniowie szkół średnich i absolwenci,ale także ludzie dojrzali- młodzi duchem. Do tej pory zostało zrealizowanych 35 spektakli,z których ponad połowa na stałe wpisana jest do repertuaru Teatru. 

Stowarzyszenie prowadzi także działalność studyjną i warsztatową. W ciągu 15 lat swojej działalności przygotowało do dalszej edukacji artystycznej ok. 120 osób. Obecnie są to studenci Akademii Teatralnych, Studiów Wokalnych, Choreograficznych, Akademii Sztuk Pięknych i Produkcji Filmowej. Od początku swojej działalności prowadzi całoroczne, bezpłatne dla uczestników warsztaty za zakresu edukacji teatralnej.
Od 2006r. Ecce Homo wykonał zwrot w stronę teatru słowa i literatury, opartego na akcji. Adaptuje na swoje potrzeby Moliera, Manna i Sołżenicyna,Dostojewskiego, pod opieką reżyserską Marcina Bortkiewicza-absolwenta Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy i słupskiego reżysera Stanisława Miedziewskiego 
Odrębność twórcza zostaje zauważana i wielokrotnie potwierdzana nagrodami, wyróżnieniami i zaproszeniami na liczące się w kraju festiwale sztuki.

Teatr Gravite
– Trojanki –

 Scenariusz: na podstawie Eurypidesa,Tomek Gładysz
Muzyka: Tomek Gładysz
Reżyseria/Scenografia/Choreografia/Dźwięk/ Światło: Zespół
Obsada: Edyta Wójcicka,Aneta Gwarda,Dorota Prończuk,Paulina Sikora,Patrycja Maj,Izabela Kowalczyk,Andrzej Stępkowski.
Czas trwania: 35min

       ,,Trojanki” to element kończący realizację projektu,,Teatr za Widnokręgiem”.Dlaczego ,,Trojanki” Eurypidesa w przykładzie J.P. Sartra tak nas zachwyciły? Biorac pod uwage budowę tego utworu łatwo zauważyć,że jest on bardzo ,,nieteatralny”.Bliżej mu do oratorium niż do utworu dramatycznego .Cała opowieść rozgrywa się w namiocie,gdzie zniewolone kobiety trojańskie czekają swego dalszego losu. Mają też eurypidesowe ,,Trojanki”silną wymowę polityczną. Odnoszą się do rzezi dokonanej przez ateńczyków na mieszkańcach wyspy Melos- kiedy to wymordowano wszystkich mężczyzn,a kobiety sprzedano do niewoli. Stały się łupem wojennym ,zależnym od kaprysu zwycięzców. Zwycięzców??Przesłanie dzieła Eurypidesa jest bardzo jasne:podczas wojny nie ma zwycięzców. Nie straciło ono na aktualności do dzisiaj. W dobie wojen globalnych nie będzie już zwycięzców i zwyciężonych,nie będzie już... niczego. I wreszcie rzecz dla nas najcenniejsza,niesamowity obraz wojny widzianej oczami Kobiet. Kobiet Matek,Kobiet Żon,Kobiet Córek,Kobiet...Kobiet...Kobiet...Trojanek. Obraz ponadczasowy i uniwersalny,nie tracący barwy i jaskrawości. Bo czasy i ludzie nieuchronnie się zmieniają,lecz pozostają podobne problemy i sposoby na nie patrzenia. Naszych,,Trojanek” nie można nazwać spektaklem,raczej szkicem,teatralnym esejem,punktem obserwacyjnym,z którego śledzić będziemy dalszy rozwój tego tego przedsięwzięcia. I to jest najbardziej fascynujące. Nie mamy pewności,w którą stronę powędrują nasze myśli,obrazy,dźwięki,odczucia. Nie wiemy,jaki ostateczny obraz wyłoni się z tej podróży. Podróży,która staje się dla nas coraz bardziej wciągająca i ekscytująca.

       Obecny skład teatru Gravite ukształtował się między kwietniem a wrześniem 2010r roku.Od początku swojej działalności związany z Centrum Kultury w Łęcznej.Skupia ludzi dla których teatr stał się nierozelwalną cząstką życia.Mamy wśród nas ludzi doświadczonych w pracy teatralnej,którzy rozpoczynali swoja przygodę w ,,Teatrze Prawd Dziwnych”,oraz zdolnych,dysponujących wielkim potencjałem debiutów.To połączenie doświadczenia z młodzieńczą fantazją i entuzjazmem powodują,że praca w grupie jest tak fascynująca i nie przewidywalna. Bliskość Gardzienic i Ośrodka Praktyk Teatralnych sprawia,że właśnie stamtąd zaczęliśmy czerpać naszą wiedzę i fascynację teatrem. Tam właśnie ,pod czujnym okiem Tomasza Rodowicza a potem Mariusza Gołaja i Joanny Hologrebber stawialiśmy swoje pierwsze kroki w świecie teatru. Teraz,bogatsi o doświadczenia związane z pracą i wspólnym pojmowaniem przestrzeni teatru,mamy za sobą dwa spektakle:,,Border”którego premiera odbyła się w czerwcu 2010r oraz szkic teatralny ,,Trojanki”( pierwszy pokaz w listopadzie 2010).

Teatr Projektowy
– Strona 44 –

    "Widownia była częścią spektaklu, aktorzy częścią widowni. Zabieg wchłaniania publiczności w środek widowiska teatralnego, zaczerpnięty z eksperymentalnych poczynań Grotowskiego, tym razem nabiera wyjątkowego znaczenia. Poruszono poważny problem, opisujący dorastających ludzi we współczesnej dżungli codziennej monotonii. Głos pokolenia młodych: zagubionych, poszukujących własnej tożsamości, wrażliwych. Jak poradzić sobie z rzeczywistością, w której zewsząd otacza ignorancja, bezduszność, negacja podstawowych wartości? Nikt nie może pomóc, nikt nie chce wysłuchać. w tym świecie nawet ściany nie mają uszu. Jest wewnętrzna próżnia, którą zapełniają jedynie myśli o samozniszczeniu. Spektakl "Strona 44" podważa autorytet rodziny i szkoły, które nie są w stanie zrozumieć młodego człowieka. Skostniałe zasady funkcjonowania w społeczeństwie skutecznie poniżają niedostosowanych. Obowiązki, ambicje, oczekiwania narzucane zbyt gwałtownie, nieprzemyślane oskarżenia, mogą doprowadzić do tragedii. Słowo "kocham", powtarzane bez sensu, wyświechtane, straciło podstawowe znaczenie. Raczej przytłacza, niż przynosi ulgę. Widzowie w różny sposób zachowywali się wobec nagłych "zaczepek" aktorów: niektórzy reagowali śmiechem, zażenowaniem, inni po prostu zamierali na krzesłach z przerażenia. Zachowanie publiczności doskonale odzwierciedla podejście wychowawców wobec buntu dorastających dzieci. Lepiej zrzucić problemy na szkołę, złe towarzystwo, odwrócić wzrok, trudniej porozmawiać, zrozumieć. Bohaterka spektaklu, dziewczyna zagubiona w obłudnym świecie relatywnych wartości, szuka jedynie zrozumienia. Odrzucona przez rodziców, którzy próbują leczyć swoje kompleksy uzurpując sobie prawo do ograniczania potrzeb córki, ucieka w świat wirtualnych rozwiązań. zasiadając przed monitorem komputera, wchodzi nijako do internetowej poradni psychologicznej. Pragnie tylko, aby ktoś zechciał ją wysłuchać, nie prosi nawet o radę. Niestety, po drugiej stronie siedzi manekin, złudzenie człowieka godnego zaufania. Wielka kukła, będąca przez cały spektakl w centralnym miejscu, symbolizuje obojętność, z jaką podchodzimy do problemów innych. Stale obecna, przenoszona przez postacie z miejsca na miejsce, spada na podłogę, podnosi się. Ciągle tak samo martwa, szara, uległa. Manekin pozbawiony wrażliwości, ubezwłasnowolniony, nie musi łykać tabletek, podcinać sobie żył, skakać z mostu. Nie pyta i nie błądzi. Nie żyje. Chęć zniknięcia, oderwania od dokuczliwego życia, prowadzi do tragedii. Wystarczy bowiem otworzyć fiolkę i... "za mamusię, za tatusia". Okazuje się jednak, że nawet tak drastyczne posunięcie nie jest w stanie zmienić mentalności ludzi. Po kilku słowach współczucia, żalu trzeba powrócić do codzienności, zająć się obowiązkami. Jednostkowy wybryk samodestrukcji nie może zatrzymać biegu pędzącej machiny. Samobójstwo jest "przykrym incydentem", po którym należy bezzwłocznie przejść do zastanego nieporządku dziennego. Wszyscy przecież chcieli dobrze, wyszło jak zwykle... Spektakl nie tylko trzymał w napięciu, momentami wręcz wprowadzał w konsternację. Krzyk, szept, przemieszany z zadawanymi pytaniami, które zaliczyć można do kategorii tych egzystencjonalnych, poważnych i, niestety, zazwyczaj pozostających bez odpowiedzi. Kiedy nagle gasło światło, w zupełnej ciemności, ciszę przerywały tylko nurtujące szepty. Aktorzy niczym dzieci autystyczne, po omacku szukali wyjścia z tego labiryntu. W samym centrum sali odbywała się tragedia młodego pokolenia. widzowie z bliska mogli obserwować każdy ruch, gest, mimikę twarzy występujących. Brak podziału na oglądających i grających zmniejszył dystans i pozwolił na głębsze odczuwanie każdej kolejnej sekwencji zdarzeń. Zbiorowa kreacja aktorska była niewątpliwym atutem przedstawienia. Stworzono spektakl moralnego niepokoju, dotknięto kontrowersyjnego tematu dorastania i śmierci. Mimo, że na scenie występowali młodzi ludzie, początkujący dopiero w teatralnej materii, zapewnione zostały kompleksowe usługi dostarczenia wrażeń (...)"

NAGRODY, WYRÓŻNIENIA:

• wyróżnienie podczas Salezjańskiego Ogólnopolskiego Festiwalu Teatralnego w Szczecinie (2011)
• I miejsce podczas Wojewódzkiego Przeglądu Najciekawszych Widowisk w Lublinie (2011)
• I Miejsce podczas Powiatowego Przeglądu Teatralnego w Kraśniku (2011)
• II miejsce podczas Spotkań Teatralnych „Zwierciadła” w Lublinie (2011)
• I nagroda za podjęcie ważnego tematu społeczno-moralnego, pretendującego do głosu pokolenia i zbiorową kreację aktorską, podczas przeglądu teatralnego SCENA MŁODYCH (2008) w Lublinie.
• Nagroda za reżyserie, podczas SCENY MŁODYCH (2008)
• II miejsce od jury młodzieżowego podczas VIII Przeglądu Teatrów Niesfornych GALIMATIAS w Teresinie (2009).

        Spektakl tworzony specjalnie dla Ośrodka Kultury w Zawieprzycach na Majówkę Zawieprzycką, scenariusz oparty na treści tzw. Legendy Zawieprzyckiej. Spektakl był częścią dużego widowiska „Dawno temu w Zawieprzycach”

        Teatr Tańca Ognia „Arrindal” oficjalnie działa od 2007 roku, choć część z jego członków przygodę z ogniem zaczęła już w 2005 roku. Od początku staramy się, by nasze występy oparte były o konkretny scenariusz, stanowiły pewną opowieść, były czymś w rodzaju sztuki teatralnej, w której jednym z aktorów jest ogień.

NAGRODY, WYRÓŻNIENIA: Oprócz występów na licznych imprezach plenerowych gościliśmy m.in. na Festiwalu “Dwa Światy, taniec i poezja” w Biłgoraju, Festiwalu Sztuki Bezdomnej w Cieszynie, Festiwalu Teatrów Ulicznych na Węgrzech, Festiwalu Teatralnym w Białej Podlasce;

Teatr OKO
– Zadra (intro) –
Pokaz przedpremierowy 

 

 

        Spektakl powstał w konsultacji z Muzeum Pojezierza Łęczyńsko – Włodawskiego wraz z filią Muzeum Byłego Hitlerowskiego Obozu Zagłady w Sobiborze, Stowarzyszeniem „Przyjaciół Upamiętnienia Sobiboru”.

…Leon Feldhendler, jeden z inicjatorów ucieczki z Sobiboru powiedział: „Jeśli ktokolwiek przeżyje, niech powie całemu światu co tu się działo…” historia musi się opowiadać, pamięć o tamtych czasach powinna być ciągle żywa. Ale nie o nienawiść i ciągły żal tu chodzi. Powinniśmy uczyć się pokory i wrażliwości właśnie na gruzach II Wojny Światowej...

Adam Sokolnicki
– Cafe Nadzieja –

 

Teatr OKO
– Topiel –

W spektaklu wykorzystano fragmenty utworów: 
„Nędznicy” – Viktor Hugo
„Pamiętnik Narkomanki” – Barbara Rosiek
„Wesele” – Stanisław Wyspiański
„Hera moja miłość” – Anna Onichimowska
„Romeo i Julia” – William Shakespeare (Przekład: Józef Paszkowski)
„Pielgrzym” – Paulo Coelho (Przkład Krystyna Szeżyńska – Maćkowiak)
Poezja:
Katarzyna Rychliczek – „Kto to był?”
Muzyka:
Grzegorz Turnau – „Motorek”
Rammstein:,  „Sonne“, „Adios”,  „Sonne Clawfinger T.K.O Remix“
Sweet Noise: „Powitanie“

       Tytułowy Topiel ściąga na dno. Ale czy na pewno? Myślę, że on trzyma mocno za rękę tych, którzy jeszcze stoją nad przepaścią i próbuje wyciągnąć z niej ludzi, którzy już w nią wskoczyli...

Nagrody:

• V Ogólnopolskim Przeglądzie Autorskich Prezentacji Scenicznych ''NAŚWIETLARNIA 2009'' – Warszawa
• – I Miejsce i „Lampa Specjalna” w kategorii spektakl teatralny.
• Wojewódzki Przegląd Teatrów Młodzieżowych – SCENA MŁODYCH 2009 - Lublin
• – Nagroda za konsekwentnie przeprowadzoną formułę sceniczną spektaklu „Topiel”
• XI Festiwal Najciekawszych Widowisk 2009 (w trakcie Wojewódzkiego Przeglądu Teatrów Młodzieżowych w Lublinie)
• – Nagroda za poszukiwanie nowego języka teatralnego i przejmujące wyartykułowanie problemów młodego pokolenia w spektaklu „Topiel" oraz zaproszenie na NOC KULTURY w Wojewódzkim Ośrodku Kultury w Lublinie.
• Wyróżnienia:
• Pierwsze Ogólnopolskie Spotkania Młodego Teatru – Krzykowisko 2009, Maszewo
• - Wyróżnienie aktorskie dla Marcina Nawrockiego.
• XIII Ogólnopolski Festiwal Teatrów Szkolnych MASKA 2009, Chełm.
• VII Spotkania Teatralne Zwierciadła Zamoy 2010, Lublin

fot. Marcin Tarasiuk

       Już po raz trzeci Teatr OKO został zaproszony do udziału w jednym z  największych przedsięwzięć kulturalnych naszego województwa p.n. "NOC KULTURY". W tym roku zaprezentowaliśmy monodram "Złodziejka". Publiczność, którą zgromadziliśmy po raz kolejny udowadnia nam, że mamy "swoich" odbiorców także w Lublinie. Dziękujemy za zaproszenie. 

Marcin Woszczewski